Plattdeutsche GedichteAuf Münsterländer Platt Von: Otto Pötter |
|
|
Homepage Wadelheim |
Mann in’ besten Alter
Von Otto Pötter
Ja, dat künstlicke Gebiss,
is män doch ’n Hindernis.
Haore wasset uut de Ohr’n
un de Geruchssinn geiht verluor’n.
De Ächtern, fröher prall un rund,
he föllt nu in dör Muskelschwund.
Un buoben up dat griese Köppken,
löpp uut de Niäs so männig Dröppken.
Dat Profil wiärd langsam kläglich,
man nemmt to – nu baolle täglich.
Un auk dao drunner, unner’n Nabel,
is dat nich mehr so ganz passabel...
Un doch... An Krücken frögg Öhm Jan,
ganz wild noch, Mann, oh Mann:
„Bin ick nich noch so för mien Öller,
nen flotten Flitzer mit Geböller?“
Bevör wi lachet allerweggen,
will ick et es up Hauchdüütsk säggen:
Männer meinen, leider sehr,
sie könnten immer..., immer mehr!
Doch wie Eva einst schon wollte viel,
so auch die Susi, sehr agil.
Das macht dann auch nicht immer Spaß,
dem Alten, mit dem Ischias.
Und die Moral von der Geschicht:
Tu lieber erst was gegen Gicht.
Und dann, dann leb und liebe so, dass „Mann“ da bleibt gesund und froh! Wer dann mit achtzig gern noch lebt und gerne auch noch einen hebt, der kann und darf auch dankbar sein –
und auch mal schwindeln obendrein...
Doch schwindel bitte nich so vull.
Well sall dat glöwen denn noch wuohl?
Un üöwerhaupt, so egaol fit,
dao üöwernemmt „Mann“ sick bloß mit.
De plattdüütske Bittgesang
Von Otto Pötter
De Bidde lutt immer: ...
Bewahre us, oh Herr!
Vör arme Kerkenmüüse un graute Klingelbüüls...
Vör aolle Kabrachen (Ruine) un nierieke Drachen...
Vör Haore up de Tiähn un Schwiellen ant Gatt...
Vör ’n allto hatten un vör ’n allto flotten Affgang...
Vör suure Bömmskes un fusselige Bömmelkes...
Vör malle Stümper un iähr Klafiefgeklimper...
Vör nen aollen Rock un nen kaollen Grog...
Vör smächtige Rippen in arme Krippen...
Vör bollerige Querköppe un giftige Gaffeltangen...
Vör ’n willig Wief, dat aolle Mannslüe unwies mäck...
Vör ’n jungen Kerl, de nich frie’en will...
Vör ’n aollen Kerl, de wier frie’en will...
Vör wahne Wollen un lahme Bollen...
Vör Omnipolenz un Imponenz...
Vör stumpe Fraulüe un scharpe Protokolle...
Vör lierige Knippen un spinndulle Hippen...
Vör Klagen un freche Blagen...
Vör Lüe, de nich schwiegen könnt...
Vör Gepangel tüsken Düör un Angel...
Oh Herr, häb Inseihn un Erbaamen –
Amen.
Halali un Waidmanns Heil
Von Otto Pötter
De Jägersmann geiht up de Pirsch,
weil he heel grell is up ’n Hirsch;
röpp „Waidmanns Heil” un „Halali“,
dann kömmt de graute Ballerie.
De Hirsch män denkt daobi, ganz geck,
nu werd et Tiet, ick laup gau weg.
He warnt de annern auk: „Giewwt acht!
Maakt, dat ji futt kömmt, et is Jagd!“
So söch dat Wild met List un Tücke,
sick wietaff nu ne sich’re Lücke.
Un denkt: „Se häbt se wuohl nich alle,
wi laupt iähr doch nich in de Falle!“
De Jägersamnn, he schüttt un knallt,
doch schinnt lück lüerig em de Wald.
De Hirsch kick em van ächten an –
un lacht: „Oh, du verrückte Mann;
de heele düere Munition,
se brengt di nix an Provision.“
De Jägersmann mäck: Piff, Paff, Puff!
Doch all sien Scheiten is män Bluff.
De Böllerie geiht heel in ’n Wind.
Et schinnt, de Jägersmann wör blind.
Dann giff he up.
Se is vörbi,
de ach so schöne Jägerie!
|