Geschichten auf Platt aus Wadelheim! |
|||||
Homepage Wadelheim |
Mött’
vandage Kerken dicht maaken, so söhg dat hier vör guet hunnert Jaohren aower
noch heelmaol anners uut. ’n allemaol denkwürdigen Dag daobi wör de 4. April
1904. Alls wat in Rheine laupen konn, wör up de Beene, denn endlicks kreeg nu
de nie’e graute Basilika van den ehrwürdgen Dechant Pietz den fierlicken Siägen.
Oh
ja, bes up ’n Dag moss so ’ne schöne Kerk wiethen sööken. Se recket sick
met den höchsten Taorn van dat ganze Mönsterland wunnerbar „zur höchsten
Ehre Gottes“ den Hiemmel hento. Un deep unnen erinnert de fien uutmaolte
Krypta an de fröhchristlicken Katakomben. Van buoben büs unnen feihlt et dao
an nix. Wenn dann noch bedenks, dat to de Tiet de Lüe so dör de Bank män
knapp debi satten, kanns di vörstellen, wat sick de Christgläubigen daoför
nich all’s so häbt gefallen laoten. Un dat ohn’ to muulen. Moss
wietten: Well dr „ein gemeinsames Ziel“ häff, de baut up un haut nich all’s kuott un klein. Well
konn, hölp denn auk bi de Basilika un packede flietig met an. „Wir in
Rheine“ häff daoto all 1998 ’n heelmaol interessanten Artikel van Heinrich
Theil bracht; Öewerschrift: „Da wird eine Kirche gebaut – da müssen wir
hin!“ Aower met Smackhafer! So
häff daomaols auk de aolle Mollendyk stämmig-starke Belgierpiärde vör siene
stabilen Wagen spannt, üm all de flietigen Müerker dao met dicke Huchten van
Bruchsteene to versuorgen. De wöösten Sandsteenkluten kammen för den Niebau
in’ Rheiner Bahnhof an un mossen van dao uut män quer dör de Stadt quiält
wiär’n. Män auk vull Buern göngen daobi met Hand- un Spanndenste to Hölpe.
Sömms
Rungen Buer hier bi us uut Wadelheim pöck met an un fuhrwerkte Steene van
Kloster Bentlage uut nao de nie’e Kerk, „up annere Siete Iemse” hento. Daobi
knüörde he eenes Dages ne aolle Steenplatte uut ’n Grund. Un wat sägg ick
di, dat was ne Modergotts, de koppöewer in den Grund faste satt. Weil se stark
metnommen wör, konn he se, so es se wör, haollen. He häff se naoher dann wier
wat uparbeit’ un up sienen Hoff daoför ’ne lütke Kapell baut. Gaoh män hen, kanns vandage noch vör biädden.
So
es „groß un klein“, stönn nu eene Siete Iemse de graute Rheinske Basilika
un annere Siete de lütke Wadelheimske Madonnenkapell. Egaol, off graut orre
minn, dat eene Deel is jüst so Glaubenstüüge es dat annere. Leipen
sick de Lüe nu aower bi de graute Basilika de Beene in’ Buuk, keeken de Lüe
nich graut up de Hoffkapell in Wadelheim – bis dat dao es maol met Brill un
Aktentask de richtige Wiesepitt tokeek. Daobi
stellde sick nu haruut: De
„aolle“ Modergott’s hier in Wadelheim, dat is ’ne wahre Rarität! So
guet es sicher kümmt se uut ’n Deertigjäöhrigen Krieg. Weil daomaols bi all
den unglücksiäligen Religionsstriet de Lüe met ne Muttergott’s inhuuse mächtig
ankuemmen konn’n, häbt se de in Bentlage dao wuohl gau koppöewer ingraben
– büs dat dao nu Runge met siene Steene för de Basilika to wöhlen anfüng...
Dao
kann ’m es maol wier seihn: Gott kann auk met ’n krummen Knüppel ’n
lieken Slag doon! Vandage
is Winters Hermann met seine leiwe Frau Irmgard de Baas dao up ’n Hoff. Nich
bloß weil se nu ’n „geschütztes Denkmal“ is, hoolt se de lütke
Hoffkapell in Ehren. Vör de Modergotts staoht Blömkes un ’n Kiäßken brennt
de mehrst auk bi. Nu ja, auk wenn de vandage Kerken dicht maaken mött’, gleiw
män ruhig: Well Gott de Ehre giff in all sien Werk, de häff tohuuse all ne schöne Kerk.
|