Plattdeutsche GedichteAuf Münsterländer Platt Von: Otto Pötter |
|
|
|
Dat Rechte doon
Von Otto Pötter
Met heelmaol wahne Sturmgebruus
kömmt Taohbast Hiärwst maol wier mit Macht.
Egaol, et is nu schön in’ Huus,
dat warme Füerken knistert sacht.
Man mott nu bloß dat Rechte doon;
so es int Schapp luert rüm de Frau
un söch den warmen Rock nu schon,
maak ick mi nu nen Grog all gau.
Rüüsig Wiär
Von Otto Pötter
Bi so windig, nattkaolt Wiär,
rüüsket et oft hen un her.
Man krigg debi nich selten Hörne’.
Nix päss, nich ächten nich, nich vörne.
Wi krieget, wat wi gar nich bruuket:
De Niäse löpp – de Fööte ruuket!
Doch richtig wör ’t, mit etwas Glück:
De Fööte laupt, de Niäse rück.
Bruukt Waater buuten auk de Planten,
so män doch nich use Quanten.
In Gummistiewwel müött’ se ran –
un gottserbärmlick ruukt se dann.
Tjä, sind de Fööte auk wuohl drüüge,
so früss us doch, met windig Züge.
Glieks fängt dat Prussen dann all an;
de Niäse löpp, wat se so kann.
So rüüsig Wiär is oft ’n Hohn.
Un doch lött sick dao nix an doon.
De Niäse löpp, de Fööte ruuket –
et is män nix, wat wi guet bruuket.
Sturmgebruus
Von Otto Pötter
Sturmgebruus
baselt de Nacht ümt Huus.
Wat ’n Raosen, Klappern un Huulen.
Verkruopen häbt sick gar de Uhlen.
Un, es unner Rieser (Reisig) still ligg de Pedde,
häb ick mi verkruopen in mien Bedde.
An leiwsten reip ick nao buuten hen: Stopp!
Doch treck ick mi bange de Deck üöwer ’n Kopp.
Denn dao döt he wier wild an de Düören buusen,
de Sturm met sien wahne Huulen un Suusen.
Un ick biät binaut (ängstlich) ne Fürbitt’ daobi.
Wann bloß is dat Unnerwiär endlicks vörbi?
De Düör
steiht immer för di up
Von Otto Pötter
Nu geihs haruut uut’ Öllernhuus,
wat wör de Tiet mit di doch fien.
Wi winkt us to, de Abschiedsgruß
dött sähr, doch mott dat so män sien.
Geiht dennoch maol bi di wat scheef,
dann weeß’, dao is Verlaot hier drup:
Tohuus hät jedereen di leew –
de Düör steiht immer för di up.
|