Plattdeutsche GedichteAuf Münsterländer Platt Von: Otto Pötter |
|
|
|
Prosit Niejaohr
Von Otto Pötter
Et is us giebben allemal,
dat wi wiärd öller, Dag för Dag.
Doch is för us düt Schickesal
noch lange nich ’n Schicksalsschlag.
Us Mensken Los, dat is de Tiet;
se löpp met us dör use Liäben.
Se is nich dichte bi, nich wiet,
wi mött daomet sogar noch stiärben.
Se lött us nimmer nich in’ Stich –
un renn wi auk, so heel van Sinnen.
Off et us dull mäck, orre nich,
de Tiet, wi könnt iähr nich entrinnen.
Doch guet liäben, Dag un Stund,
dat is, wat alltiets wi wuohl könnt.
Dann dött de Tiet us daobi kund:
Wiet mehr äs Tiet is us noch gönnt...
De Tiet, se is all wat gediegen,
doch mäck se nich dat Liäben schwuor.
Drüm laot wi us nich unnerkriegen –
un wünsket us:
Prosit Niejaohr!
Eenmaol is et sowiet
Von Otto Pötter
Well denket dao all giäne an,
auk wi sind dran, met Jan un Mann.
So, es van’ Baom dat Blatt föllt daal,
so geiht us dat hier alle maol.
För alle kümp de lesste Schritt –
eener nemmt den annern mit.
Dat use Liäben endlick is,
ja, dat is sicher, ganz gewiss.
Nich eener hier in use Runde
kennt Jaohr off Dag, orre de Stunde.
Un doch is et eenmaol sowiet –
för mi un di is et dann Tiet.
Auk för us is eenmaol Schluss.
Eenmaol grient se auk üm us.
Eenmaol brennt dat ew’ge Lämpken
auk för us up Kösters Kämpken.
Un wat dann? – Well dat män wüss...
Et schinnt us doch wat ungewiss.
Orre döt de Daut et klären –
un nemp us met in Hiemmelssphären?
Hier kieket wi män „unvollkommen“,
de „rechte Sicht“ is us noch nommen.
„Dann aber“ kenn wi ’t ganz un gar!
So mäck de Bibel us dat klar (1. Kor 13, 9 - 12).
Well daovan nix nich wietten will,
de sie bi dat män leiwer still.
Wat he auk up de Riege krigg –
biätter is dat sicher nich.
Un quiäl wi us auk noch so sehr,
bloß well dr glöff, vertruut up mehr.
Gott Dank singt se in männig Lieder:
Ächter ’n Horizont geiht ’t wieder...
|